Ինչո՞ւ, ուրեմն, մարտի 17-ին եւ ոչ փետրվարի 18-ին: Այս հարցադրման համատեքստում մարտի 17-ի իրադարձություններից հետո զանազան մեկնաբանություններ հնչեցին` մեկը մյուսից էկզոտիկ: Տեր-Պետրոսյանի գործողությունների տրամաբանությունը գնահատելու համար, սակայն, անհրաժեշտ է հասկանալ մի պարզ իրողություն:
Եթե որեւէ խնդրի բարեհաջող լուծման հավանականությունը մեծացնելու հնարավորություն դեռեւս կա, Տեր-Պետրոսյանը անպայման նախ կօգտվի այդ հնարավորությունից, եւ դրանից հետո միայն կդիմի բուն գործողությանը:
Մարտի 17-ին, ըստ այդմ, մի քանի գործոններ կային, որոնք Ազատության հրապարակի մուտքի գործողության հաջողության հավաքականությունը հասցրել էին գագաթնակետին: Այդ օրը Հայաստանում էր գտնվում ժողովրդավարության հարցերով զբաղվող երկու եվրոպական բարձրաստիճան պատվիրակություն, այդ օրվա հանրահավաքի մասնակիցների թիվը բացառիկ էր 2008-ից ի վեր, եւ վերջապես, որեւէ կոնկրետ գործողության սպասումները հանրահավաքի մասնակիցների շրջանում հասել էին գագաթնակետին:
Սա նույնպես քաղաքական կարեւոր գործոն է, որովհետեւ գործողության հաջողության կարեւորագույն չափանիշը նրա թողած էֆեկտն է:
Այս իմաստով, պետք է անկեղծ լինել, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը կամա, թե ակամա` տվյալ պահին էական էլ չէ, քաղաքական չգրված էթիկայի կոպիտ խախտում է թույլ տվել, ինքն իրեն խցկելով ուրիշի հարուցած քաղաքական պրոցեսի հորձանուտ: Ավելի ճիշտ` փորձելով խցկել: Կամա, թե ակամա` նա նմանվեց հարսանիքի ճանապարհը փակող պատանյակի, որ փող է պահանջում քավորից` խնջույքից դուրս չմնալու համար: Միայն չասեք` ի՞նչ է, մարդը հրապարակային ծոմ պահելու իրավունք չունի՞: Իհարկե` ծոմ էլ կարող է պահել, պաս էլ, նստացույց էլ անել, հացադուլ էլ:
Բայց նրա քայլը նույնն է, թե մարտի 17-ին, Հայ ազգային կոնգրեսին զուգահեռ, հանրահավաք հրավիրեր` Ազատության հրապարակում: Կամ` Երեւանի որեւէ այլ հատվածում: Իրավունք չունի՞: Իհարկե ունի, բայց գոյության իրավունք ունեն նաեւ այն մեկնաբանությունները, որոնք կարող են հետեւել այդ քայլին: Փաստն այն է, ահա, որ ՀԱԿ հանրահավաքից` շաբաթներ առաջ հայտարարված հանրահավաքից առաջ Ազատության հրապարակում ակցիա սկսելով, «Ժառանգության» ղեկավարը ոչ մի օգուտ չտվեց հանրությանը (գոնե հոդվածը գրելու պահին այդպես է) որեւէ կերպ չթուլացրեց ապօրինի իշխանությանը, բայց մեծ վնաս հասցրեց Հայ ազգային կոնգրեսին` Համաժողովրդական շարժմանը:
Դա ինչ-որ տեղ նման էր ՀԱԿ-ին ուղղված քաղաքական շանտաժի` «այ քեզ այսպես վնաս կտամ» տրամաբանությամբ: Մի տեսակ լավ էլ չի. արդեն երրորդ հոդվածն եմ գրում սոված եւ տրտմերես մարդու մասին: Չորրորդն էլ կարելի է գրել «Ժառանգության» ղեկավարի այն մեկնաբանության կապակցությամբ, որ ինքը` այսինքն Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, 2008թ. մարտի 1-ին, ուշադրություն դարձրեք` 2008թ. մարտի 1-ին, երբ Հայաստանը արդեն 10 օր ալեկոծվում էր քաղաքական փոթորիկից, ահա այդ ժամանակ ինքը, վիձիծե լի, ԵԽ կազմակերպած սեմինարի էր մասնակցում Սանկտ-Պետերբուրգում: Բա այս փաստը որեւէ մեկնաբանության կարիք ունի՞:
2008-ին էլ` օրերից մի օր, երբ «Ազատության» հրապարակը պայթում էր մարդկային բազմությունից, էն իրա սեքընդ հենդի (սուղ է) ձեժուռնի վադալազկեն ու պենջակը հագին, ժողովրդի զանգվածները ճեղքելով, ծանր ու մեծ եկավ հասավ հարթակ, ըստ էության ասաց, որ պատրաստ է միջնորդ լինել Համաժողովրդական շարժման եւ Սերժ Սարգսյանի միջեւ ու թողեց գնաց:
«Դե դուք խաղ արեք, ես մի հատ Պետրոգրադում գործ ունեմ: Ֆիզկուլտ պրիվետ»: Այսինքն Ինքը Ինքն է, Ինքը Ինքզինքն է, եկավ ասաց, որ պատրաստ է ճիշտուսխալ ջոկել: Ինքը դեմ չի, որ իրեն աբռաշչատ ըլնեն: Ինքը մեծահոգի է, կասի, թե ոնց պետք է լուծվի այս հարցը: Մարտի 17-ին նույն կոմբինացիան էր ուզում կրկնել: Ու չնայած հիմա սոված ես ու տրտմերես, պիտի ասեմ. առը քեզ` մի դաստա խառը կանաչի: Սա ասում եմ ես, Ձեզ, «Արթիկ» ՔԿՀ մենախցից` բոլոր նրանց անունից, ովքեր 2008թ. մարտի 1-ին «կարեւոր գործով» Սանկտ-Պետերբուրգ թռած լինելու «խելք» չեն ունեցել:
«Արթիկ» ՔԿՀ մենախուց 24.03.2011թ. Հայկական Ժամանակ
Комментариев нет:
Отправить комментарий